LANDSCHAPPEN

I.

Hij heeft het koudblauwe metaal

verbannen, een rode ballon gevuld met

helium. Er is het glijden op thermiek,

het stilstaan in een rieten mand. Hij heeft

zijn kraag opgezet, zijn ogen bezonnebrild.

Landschappen verschuiven onder hem: het kind

dat zijn doos met legoblokjes omgestoten heeft.


(F.A. Brocatus – uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)

DE JAREN RIMPELEN ROND ONZE OGEN

Dagen liggen als veelbetreden stoeptegels

en er groeit verbetener onkruid in de voegen.

Kon ik het maar: wind vangen in een draad

en onzichtbaar blijvend elektrisch worden.

Maar er zijn haperingen, storingen gevolgd door

korte sluitingen. Jij kent de uren waarin gemarmerd

vloeipapier mijn woorden dept. Jij zet brood en

koffie op tafel en in het uur van de wolf eet ik.

De jaren rimpelen rond onze ogen en monden.

Wij lieven met vervallende lichamen en soms

vrezen we na zo lang samen het ogenblik waarop

niemand zal vragen om het licht uit te doen.

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)

DIT GEKNIELDE LAND

Dit is het land waarin ik bij haar thuis

kwam. Gespierde rivieren legden er

gewillig water rond gretig graasland.

Dit is het land van trage torens,

veilige vestingmuren, lange ladders.

Alle vogels krijgen er een naam.

Dit is het land waarin ik dagen en nachten

haar ogen ruil met de mijne. Zij kleurt er 

mij dieper en roder dan haar grote hart.

Ik noem dit geknielde land mijn

moederland, de navelstreng naar mijn

vaderland is er nooit doorgeknipt.

(F.A. Brocatus - gepubliceerd in "Denkend aan Marsman" (78 dichters reflecteren op "Herinnering aan Holland")- Stichting Spleen Amsterdam - 2019

Dichtregels van mij op een "poosplaats" - bank in Gilze. Opgehaald nalv het plotse overlijden van mijn broer Guido op 58-jarige leeftijd op 27/05/2019.