THUIS

Er is iemand die je achterlaat

als je binnenkomt. Tafel en 

stoelen zijn niet verplaatst.

Ramen en deuren houden wie

je achterlaat op afstand. Grenzen

van hout en glas beschermen je.

Je kijkt naar je jas

aan de kapstok en je

zet je schoenen er onder.

Je hebt jezelf gevonden.

(F.A.Brocatus - jaarwisseling 2019 - 2020 - ongepubliceerd)

LANDSCHAPPEN

IV.

Zo is het: zij weet niet dat hij naar haar

kijkt terwijl zij blootsvoets op het strand

naar zee loopt. Zij tilt haar gebroken witte

jurk op. Hij ziet haar het water voelen en hij

huivert in haar plaats. Zij kijkt om en hij

zwaait naar haar. Hij gooit met alle kracht

zijn hengel, ziet daarna haar hoofd wegdrijven.

(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)

LANDSCHAPPEN

III.

In het glas ziet hij de raamverdeling

waardoor een tak van een boom heel

blijft en toch gebroken wordt door zes

vensterdelen. Hij verandert van plaats,

ziet de tak plaatsmaken voor meer licht,

en als hij op zijn hurken zit groeit de tak

doorheen het raam als een kruin op hem.

(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)

LANDSCHAPPEN

II.

Hij wandelt in de mist en denkt aan

de afwezigheid van bladeren aan bomen.

Op elk moment zouden er vogels kunnen

opfladderen, maar het blijft roerloos. Nauwelijks

merkbaar buigen de dunste twijgen in kale bomen.

Het landschap is grijs en hij beweegt met zijn hand:

het is alsof hij een verduisteringsgordijn ophaalt.

(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)