JE DENKT NIET AAN ROOD

(bij een aquarel van Liliane Goossens)

                                                 voor Gitta Veraart

Je denkt dat je vallende sterren ziet

maar het zijn klinknagels uit een afgebroken

vliegtuigvleugel. Je legt jouw vingers op haar

ogen: wijsvingers middelvingers ringvingers,

je fluistert met witte stem:

je ziet niet altijd wat je ziet.

Je hoort de woorden van een dode schilder: als ik

geen blauw meer heb dan gebruik ik rood. Je volgt

de aders op haar handen, ze worden onzichtbaar

bij haar vingers. Je denkt niet aan rood.

(F.A.Brocatus - De Vallei nr.30 jrg.6, maart 2016)

Zwart telde niet voor mooi in het verleden

Het werd pas mooi als het werd afgelegd,

Hoe vaak je ook andere kleuren hebt vermeden

Van zwart heb je dat nooit gezegd.

Je ziet haar liggen op het bed, zonder kleren,

Je ademt gejaagder en wenst haar schoonheid

Veel dichterbij, het lijkt alsof het haar niet kan deren,

Je nadert stap voor stap het duurt een eeuwigheid.

Jouw zachtgefluisterde heeft koolzwarte ogen

En als je opent, haar aanraakt met jouw eigen diepste blauw

Dan zie je de zwaluwvleugelslag van haar wenkbrauwbogen,

Haar streelhand grijpt plots die van jou.

          Je knielt en proeft haar lippen, haar tong vulkaangerijpte wijn

          En je beseft dat mooier haar afgelegde zwart niet kan zijn.

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd - sonnet geschreven n.a.l.v. de 400ste sterfverjaardag van William Shakespeare - de 1e regel is de beginregel van sonnet 127, vertaald door Peter Verstegen.)

NA BRUSSEL 22-03-2016

(haikoe)

je zwijgt en je raapt

gevallen woorden op je

vormt een zin je spreekt

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)

XI.

zij verbannen de vogels

schrappen hun namen

uit de bomen

een stilte van gebarsten licht

bloedt in hun huis van boeken

hebben ze de ruggen

gebroken en gekeerd

(F.A.Brocatus - uit: "gezangen van zout en zilver" - ongepubliceerd)