MARILYN MONROE

zij zegt:

ik wil nooit meer slapen

hij denkt:

zij wil zichzelf niet

onbewaakt achterlaten

zij glimlacht electrisch

hij kortsluit.

(F.A.Brocatus - uit: Niet tevergeefs - Dilbeekse Cahiers, Dilbeek- 1991)

SUITE

In het land van Lorca telt zij in het zand

het bloed van de zwarte dode jonge stieren,

schuift zij het witte fijngesteven laken

onder de kin van haar blonde jongste dochter.

Zij verlaat het rood dooft de lampen sluit

de poort en kiest haar rokken voor de dans,

zwart en met blauwe boorden als zat zij aan

een oever van water het meer van haar vader.

Hij tekent haar met de adem van paarden

in zijn hals heeft hij zijn rode halsdoek

over de stoelleuning gehangen hij stilt in

haar licht zoals zij danst speelt niemand

gitaar hij contourt haar hand hoe haar pols

scharniert geen bloem die haar evenaart.

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)

THE SUN, SOMETIMES

(acryl & collage op doek, 2011, Monika Macken)

Ik heb een meeuw geroofd mijn aarde was

voorspelbaar in veengrond ging ik schuil.

Een moeder vroeg mij de houtduivennesten

uit de breedste beukenkruinen te kammen.

Ik droeg de vierkante tekens van het huis

waarin wij een onderkomen vonden.

Het paard gezadeld met zon op zijn flanken leidde ik

naar een trage weide. Ik grensde met waakzame eiken.

(F.A.Brocatus - gedichten bij schilderijen van Monika Macken, gepubliceerd in "Schemerzomer"

t.g.v. de expositie "de zomer van wechel 2011")

V

Het penseel dat droog de dunste inkt verdwijnt

onder loodwit in strakdonkere plooien

het is een madonna met chineeskleine voeten

voor wie hij knielt een lange dag in gedachten

het meisje brengt oudroze rozen mee

en in haar nekhaar geurt de zomer.

(F.A.Brocatus - uit: Het brood, de roos, de monnik - WEL - Bergen op Zoom - 2009)