SPERGEBIED

Wij hoopten op regen en stonden als lege flessen in onze morsige achtertuinen waar iemand weer vergeten was de schoppen en de harken in de houten tuinschuurtjes te zetten. Het tijdstip van rozen plukken en noten rapen was nog meerdere buien van ons verwijderd. Wij vielen uit onze jurken en onze hemden.

In welke talen droomde je? Ik kende je voorkeuren, roder kon je ze niet maken. Je lippen lispelden vervoegingen in de taal van Voltaire, je ogen strooiden kwistig met naamwoorden in de taal van Dante. Je was ongrijpbaar en ik probeerde mijn handen uit in mijn moedertaal van klei. Hoe zou ik je ooit kunnen boetseren?

Er waren dieren die alleen ’s nachts bewogen. Ik vulde je holtes met eekhoorns en bevruchte eieren. In folie verpakte ik de liniaal waarmee ik eerder de afstand van licht tot donker mat. In het ronken van je keel verstopte ik de schilden van nachtkevers, de vleugels van vleermuizen. Ik bewaakte je met houten kraaien.

Wij waren ongehoorzaam en verborgen ons in holle bomen. Wij droogden mossen en sliepen tussen hangende takken. De regen kwam eerst stotterend, daarna geselend. Wij droegen klokken op onze ruggen en koperen kelken, wij dronken en kleefden als schorsen. Onhoudbaar beminden wij in het spergebied.

(F.A.Brocatus – ongepubliceerd)

VERTRAAGDE OMHELZING

Een uitsparing van een voetafdruk en daarrond

blauwgrijs dat leidt naar een handpalm. Er is geen

kaart getekend. Voorbij het gras verzamelen

bomen alsof ze elkaar voor het eerst ontmoeten.

Tussen diepe voetsporen en dunne handlijnen

werpen langzame lichamen schaduwen af,

er is een nadering die, met de handen op de rug,

gedicht wordt als een vertraagde omhelzing.

(F.A. Brocatus – ongepubliceerd)

In 1980, ik werd toen op 25 september 23 schreef ik het volgende gedicht:

VERJAARDAG 1980

( terwijl een zachte herfst de bladeren omsloeg)

het rode oosten waarin ik de horizon

verkende en groeiend uit een aarzelend

alfabet het spreken leerde

de tekens van mijn handen die het licht

aanschouwden de plaats onder mijn schedel

die te bewonen werd toen.

(F.A.Brocatus – ongepubliceerd)

EXODUS

In aantal groeiend dragen zij tweekleurige banieren

en verscheuren de landkaarten aan de muren.

Hun nieuwe wereld ligt op de bodem van de schreeuw

van wie zij tegenkomen, zij havenen de hemel

daarboven, hakken wolken tot bloedende regen.

Uit aarde trekken zij de rook van in puin geschoten steden,

de adembenemende mist uit gebrandschatte dorpen.

Tralies voor de zon kunnen niet meer smelten, wegwijzers

verbuigen rivieren vullen zich met kadavers. Wrakken

en kapotgeslagen huisraad verbergen vluchtelingen.

Zij luisteren naar stemmen, naar vuren in de vlakten,

met de handen op de rug beschermen zij hun hoofden.

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)