DISSECTIE
ik ken het oogwit van de angst
en ook de leliewitte stilte na de dood
in zwijgen ben ik zeer bedreven
mijn penseel is mijn scalpel
ik snijd gewijde duiven uit de mist
mijn landschap staat blank omheind
met onthoofde bomen
(F.A.Brocatus - uit: De Vallei VIII - juni 2012 - bij een schilderij van Ilse Verstraete)
EEN NACHT VAN BRANDEN
Een mes dat is de naam
van het penseel waarmee hij
floers en flonkering uitspaart.
Verkoold hout kruimelt tussen
zijn stramme vingers: ook nu kan hij
de schaduwen van zijn gezicht
niet uitvagen. In de kamer
waarin zijn zoon opgebaard ligt
laat hij alle kaarsen weghalen.
Murmelend dooft het haardvuur,
gemanteld in turfbruin buigt hij,
bevreesd voor zijn eigen breken.
(F.A.Brocatus - uit: Door de hand van Rembrandt - 31 dichters geïnspireerd - Hoenderbossche verzen - Uden- 2006)
REEDS VOORSPELT DE DAG
reeds voorspelt de dag
de schemerlamp van de avond
en spant hij het koord
waarover zij straks komen zal
de kamer leunt tegen het raam
en de tijd verloopt als een oude wandelaar
en hij wacht, zwijgend en geduldig,
en hij wacht voetpaden lang.
(F.A.Brocatus - uit: Niet tevergeefs - Dilbeekse Cahiers- 1991)
Waar ik al die tijd op mij heb gewacht
gevangen in een tekening van een jongen:
een blauwgekleurde trein zonder station,
luisterend naar wolken tot ik geen wind meer voel.
Daar waar zinnen in onzichtbare koffers
tussen kleren en schoenen opgeslagen liggen.
Is het in een wachtkamer waar
achter winddichte ramen en deuren
een oude en een nieuwe klok tikt,
is het daar dat tijd zijn traagste wijzers heeft?
(jaarwisseling 2014 - 2015, F.A.Brocatus,
in juli 2014 gepubliceerd als 21e gedicht in het kettinggedicht dat begon met "Eb" van Maria Vasalis,
een initiatief van Jos de Decker)
