LANDSCHAPPEN
II.
Hij wandelt in de mist en denkt aan
de afwezigheid van bladeren aan bomen.
Op elk moment zouden er vogels kunnen
opfladderen, maar het blijft roerloos. Nauwelijks
merkbaar buigen de dunste twijgen in kale bomen.
Het landschap is grijs en hij beweegt met zijn hand:
het is alsof hij een verduisteringsgordijn ophaalt.
(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)
LANDSCHAPPEN
I.
Hij heeft het koudblauwe metaal
verbannen, een rode ballon gevuld met
helium. Er is het glijden op thermiek,
het stilstaan in een rieten mand. Hij heeft
zijn kraag opgezet, zijn ogen bezonnebrild.
Landschappen verschuiven onder hem: het kind
dat zijn doos met legoblokjes omgestoten heeft.
(F.A. Brocatus – uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)
DE JAREN RIMPELEN ROND ONZE OGEN
Dagen liggen als veelbetreden stoeptegels
en er groeit verbetener onkruid in de voegen.
Kon ik het maar: wind vangen in een draad
en onzichtbaar blijvend elektrisch worden.
Maar er zijn haperingen, storingen gevolgd door
korte sluitingen. Jij kent de uren waarin gemarmerd
vloeipapier mijn woorden dept. Jij zet brood en
koffie op tafel en in het uur van de wolf eet ik.
De jaren rimpelen rond onze ogen en monden.
Wij lieven met vervallende lichamen en soms
vrezen we na zo lang samen het ogenblik waarop
niemand zal vragen om het licht uit te doen.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
DIT GEKNIELDE LAND
Dit is het land waarin ik bij haar thuis
kwam. Gespierde rivieren legden er
gewillig water rond gretig graasland.
Dit is het land van trage torens,
veilige vestingmuren, lange ladders.
Alle vogels krijgen er een naam.
Dit is het land waarin ik dagen en nachten
haar ogen ruil met de mijne. Zij kleurt er
mij dieper en roder dan haar grote hart.
Ik noem dit geknielde land mijn
moederland, de navelstreng naar mijn
vaderland is er nooit doorgeknipt.
(F.A. Brocatus - gepubliceerd in "Denkend aan Marsman" (78 dichters reflecteren op "Herinnering aan Holland")- Stichting Spleen Amsterdam - 2019
